மனிதக்கழிவை தலையில் சுமந்து செல்லும் அவலம் ... இளம் தலைமுறைக்கு தெரியுமா..

அப்போதெல்லாம் வீடுகளின் பின்புறம் கொல்லைப்புறம் என்று அப்போது அழைக்கப்படும். பொதுவாக எல்லோருமே இயற்கை உபாதைகளை ஏதோ ஒரு ஒரு ஒதுக்குப்புறத்தில் முடித்துக் கொள்வார்கள்.

வசதி படைத்த மேட்டுக் குடிகள் மட்டும் வீட்டின் கொல்லைப் புறத்தின் ஓரத்தில் ஒரு மறைப்பு கட்டியிருப்பார்கள். அதனினும் வசதியானவர்கள் அந்த மறைப்பை சுவர் கொண்டு எழுப்பியிருப்பார்கள். அதன் உள்ளே உட்காருகிற மாதிரி தேவையான அளவு சின்ன மேடை போல கட்டியிருப்பார்கள். அதன் மேலே அமர்ந்து மேடையின் அந்தப் பகுதியில் விழுகிற மாதிரி மலம் கழிப்பார்கள்.

குவிந்து கிடக்கும் மனித மலத்தை அள்ளி சுத்தம் செய்வதெற்கென்று சிலர் இருந்தனர். அந்தத் தோழர்கள் ஒரு தட்டுக்கூடை, ஒரு டப்பாவில் சாம்பல், மலத்தை அள்ளி கூடையில் கொட்டுவதற்குத் தோதான இரண்டு இரும்புத் தட்டுகள் ஆகியவற்றோடு வருவார்கள்.குவிந்து கிடக்கும் மனித மலத்தில் சாம்பலைக் கொட்டி அதை கொஞ்சம் உலர வைத்து கொண்டு வந்திருக்கும் அந்த இரண்டு தட்டுகளால் வாரி வழித்து தட்டுக்கூடையில் போட்டு கொண்டு போய் மந்தைகளில் கொட்டுவார்கள்.

தட்டுக்கூடையை தலையில் தான் சுமந்து போக வேண்டும். அப்படிப் போகும் போது தட்டுக்கூடையிலிருந்து பல நேரம் மலம் அவர்களது கன்னங்களில் கசியும். அதை தங்களது இரண்டு கைகளாலும் துடைத்துக் கொள்வார்கள். (படிக்கும் போதே கண்ணீர் வருகிறதா? நடந்த சம்பவம் தான் பதிவாகி உள்ளது).

அன்றைய தூத்துக்குடியில் நிறைய ஆங்கிலேயர்கள் வசித்து வந்தனர். அவர்களை துரை என்று தான் மக்கள் அழைப்பார்கள். ஒரு காலைப் பொழுதில் அப்படிப்பட்ட ஒரு துரைமார் ஒருவரின் வீட்டின் கொல்லைப் புறக் கழிவறையை சுத்தம் செய்வதற்காக ஒரு அம்மாயி வருகிறார்.

கொல்லைக் கதவு திறந்திருக்கிறது. அந்த வெள்ளைத் துறை கழிவறைக்கும் கொஞ்சமாய் தள்ளி நின்று பல் விளக்கிக் கொண்டிருக்கிறான். வந்தக் கிழவி தனது கூடையை கீழே வைத்து விட்டு துரையைக் கும்பிட்டுக் கொள்கிறாள். ஒரு சன்னமான தலை அசைப்பில் அந்த வெள்ளைத்துரை அவளது மரியாதையை ஏற்கிறான்.

வழக்கமாக இது முடிந்ததும் கிழவி சுத்தம் செய்ய கழிவறைக்குள் நுழைந்து விடுவாள். ஆனால் அன்று கூடையை வைத்து விட்டு வணங்கிய இடத்திலேயே நின்று கொண்டிருந்தாள். இது வழக்கத்துக்கு முற்றிலும் புதிதானது. எதோ தேவை போல கிழவிக்கு என்று படுகிறது அந்தத் துரைக்கு. ஏதேனும் உதவி தேவைப்படுகிறதா என்று கேட்கிறான். இல்லை என்று அந்தக் கிழவி சொல்லவே. அப்புறம் ஏன் தேவையில்லாமல் நிற்க வேண்டும் என்று கேட்கிறான். அப்போது கிழவி சொல்கிறாள்,

'எனக்கு வேற ஒன்னு வேணும் தொர' 'என்ன வேணும்?'கிழவி மீண்டும் மௌனமாகி விடவே அவன் மீண்டும் என்ன வேண்டுமென்று கேட்கிறான். ஏதும் பேசாது கிழவி மௌனமாக இருக்கவே எரிச்சலடைகிறான்.'கேக்குறேன்ல. காதுல விழல, செவுடே, என்ன வேணும்?' 'தொர, ஒரே ஒருதரம்…''என்ன?' 'வந்தே மாதரம் சொல்லு தொர'' திமிறா கெழட்டு நாயே'

'சொல்லு தொர'"வந்தே மாதரம்"..'சொல்ல மாட்டேன்''அப்ப அள்ள மாட்டேன்'கிழவி கிளம்பி போய்விட்டாள்.கிட்டதட்ட அன்றைய தேதியில் எல்லா துரைமார்கள் வீடுகளில் இது தான் நடந்திருக்க வேண்டும். இப்படி நடந்திருக்கும் பட்சத்தில் துரைமார்களின் வீடுகள் நாறிப் போயிருந்திருக்கும். இதன் பிறகு என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை.

ஆனால் என்ன நடந்திருக்கும் என்று யூகிக்க முடிகிறது. நிச்சயமாக கழிவறை சுத்தம் செய்பவர்களை ஆங்கிலேயர்கள் தண்டித்திருக்க முடியாது. காரணம் அவர்களைத் தண்டித்து விட்டு கழிவறைகளை சுத்தம் செய்ய அவர்களால் மாற்று ஏற்பாடுகளை செய்திருக்க முடியாது. ஏனெனில் இவர்களை விட்டால் மலம் அள்ளுவதற்கு யாரும் இல்லை என்பதும் இவர்களைப் பகைத்துக் கொள்வதால் வீடு நாறிப் போவதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் நிகழ்ந்து விடாது என்பதும் ஆங்கிலேயர்களுக்கு தெரிந்துதானிருக்கும். ஆகவே எனது யூகப்படி இதுதான் நடந்திருக்க வேண்டும். அவர்கள் வந்தேமாதரம் சொல்லியிருக்க வேண்டும். இந்தச் சம்பவத்தை அநேகமாக ச.தமிழ்ச்செல்வன் அவர்களது 1947 என்ற குறுநூலில் இருந்துதான் எடுத்திருக்க வேண்டும். அல்லது வேறு நூல் என யாருக்கேனும் தெரியும் பட்சத்தில் சொன்னால் நலமாயிருக்கும்..

வழக்கமாக இவற்றை நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் என் குழந்தைகளுக்கு சொல்லி இரண்டு கேள்விகளை அவர்களிடம் வைப்பேன்.பள்ளிப் பாடப் புத்தகங்களில் 5000 இந்தியர்களை சுட்டுக் கொன்ற டயரின் வரலாறு வைக்கப்பட வேண்டுமா? அல்லது இந்தியர்களை சுட்டுக் கொன்ற டயர் என்னும் கொடியவனை 20 ஆண்டுகள் தவமிருந்து கொன்று சாய்த்த உதம்சிங்கின் வரலாறு வைக்கப்பட வேண்டுமா?

வந்தேமாதரம் சொல்லியதால் தண்டிக்கப்பட்ட தியாகிகளைப் போற்றிக் கொண்டாடி வரலாறுகளில் பதிந்து மாணவர்களுக்கு சொல்லித் தருவது போலவே வந்தேமாதரம் சொல்லச் சொல்லி வெள்ளையர்களை நிர்ப்பந்தித்த அந்த மலம் அள்ளும் அம்மாயியின் வரலாறு சொல்லித் தரப்பட வேண்டுமா? இல்லையா? என் பள்ளிக் குழந்தைகள் உதம்சிங்கின் வரலாறு கேட்கிற போதெல்லாம் சிலிர்த்தே போகிறார்கள். மலம் அள்ளும் கிழவியின் செயலைக் கேட்டதிலிருந்து நிறையக் காலத்திற்கு அந்தக் கிழவியே கதாநாயகியாக இருப்பது எனக்குத் தெரியும்.இப்படியாக மறைக்கப்பட்ட வரலாறுகளை பதிவு செய்து பொதுத் தளத்திற்கு அறியத் தருவது மிகவும் அவசியமானதாகும். அவற்றைப் பாடத் திட்டத்தில் வைத்து மாணவர்களுக்கு சொல்லித் தர வேண்டியது வேறெதை விடவும் அவசியமானது..(நன்றி: தினமணி இதழ்.)