வங்கதேச விடுதலை: ஹிட்லரால் கூட நினைத்துப் பார்த்திருக்க முடியாத பாகிஸ்தானின் காட்டுமிராண்டித்தனம்

ஒரு கனமான எஃகு கொதிகலன், அதில் மக்கள் உயிருடன் எரிக்கப்பட்டு, முதலில் கால்கள் தள்ளப்பட்டு, உடல் பின்னர், 1971 இல் வங்காளதேசத்தில் பாகிஸ்தான் ஆட்சியின் பயங்கரத்தை நினைவூட்டுகிறது.

1971 இல் வங்காளதேசத்தின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் போது பாகிஸ்தான் இராணுவத்தின் கொடூரமான அடக்குமுறை அனைவரும் அறிந்ததே. இருப்பினும், இனப்படுகொலையின் போது காட்டுமிராண்டித்தனத்தின் அளவு மக்களுக்கு முழுமையாகத் தெரியாது.

எஃகு கொதிகலன் அந்த காட்டுமிராண்டித்தனத்தையும் திகிலையும் நினைவூட்டுகிறது. பங்களாதேஷின் குல்னாவில் புதுப்பிக்கப்பட்ட இனப்படுகொலை-சித்திரவதை காப்பகம் மற்றும் அருங்காட்சியகத்தில் இது சமீபத்திய சேர்க்கை ஆகும், இது மே மாதம் அதன் 10வது ஆண்டு நிறைவைக் குறிக்கிறது.

பிளாட்டினம் சணல் ஆலையில் இருந்து எஃகு கொதிகலன், பாகிஸ்தான் ஆட்சியால் குறைந்தது 100 வங்காளதேசியர்களை உயிருடன் எரிக்க பயன்படுத்தப்பட்டது.

"இன்றைய உலகில், பாலஸ்தீனத்தைப் போல பல இடங்களில் இனப்படுகொலை நடைபெறுகிறது. கிண்டலாகப் பேசினால், இதுபோன்ற இனப்படுகொலைக்கான செலவு அதிகம், எரிவாயு அறைகள் மூலம் ஹிட்லர் அதை செய்தார். ஆனால் வங்கதேசத்தில் 1971 இல் பாகிஸ்தானியர்கள் செய்தது, ஹிட்லர் கூட இப்படிப்பட்ட காட்டுமிராண்டித்தனத்தை நினைத்துப் பார்த்திருக்க முடியாது" என்று இனப்படுகொலை அருங்காட்சியகத்தின் அறங்காவலர் குழுவின் தலைவர் முண்டாசிர் மாமூன் தெரிவித்தார்.

எரிவாயு அறைகள் உட்பட தனது புத்திசாலித்தனமான முறைகளால் மில்லியன் கணக்கான யூதர்களை கொன்று குவித்தார் ஹிட்லர். 1971 ஆம் ஆண்டு பங்களாதேஷ் விடுதலைப் போருக்கு முன்னும் பின்னும் பாகிஸ்தானிய ஆட்சியால் செய்யப்பட்ட அட்டூழியங்கள் 3,00,000 முதல் 30,00,000 வங்காளிகளின் மரணத்திற்கு வழிவகுத்தன, எண்ணற்ற மற்றவர்கள் கற்பனை செய்ய முடியாத கொடூரத்திற்கு ஆளாகினர். சுயாட்சி மற்றும் சுதந்திரத்திற்கான வந்கதேசத்தினரின் கோரிக்கையை முடக்குவதற்கு ஆபரேஷன் சர்ச்லைட் மூலம் அரசியல் எதிர்ப்பின் மீதான ஒடுக்குமுறை தொடங்கியது .

இது இனப்கொலை, கற்பழிப்பு மற்றும் தீக்குளிப்பு ஆகியவற்றின் திட்டமிட்ட பிரச்சாரத்தின் தொடக்கத்தைக் குறித்தது. அறிவுஜீவிகள், மாணவர்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் இலக்கு வைக்கப்பட்டனர், முழு கிராமங்களும் அழிக்கப்பட்டன மற்றும் பெண்கள் கொடூரமான முறையில் போர் ஆயுதமாக மீறப்பட்டனர்.

அருங்காட்சியகத்தின் ஊடக அறிக்கையின்படி, பாகிஸ்தானிய ஆட்சியை எதிர்க்கும் வங்காளிகள் சணல் பைகளில் அடைக்கப்பட்டு பிளாட்டினம் சணல் ஆலையில் உள்ள இரண்டு கொதிகலன்களில் தள்ளப்பட்டனர். கூச்சலிட்ட மக்களின் உடல் மற்றும் தலைகள் பின்னர் உள்ளே தள்ளப்பட்டன.

குல்னாவின் காலிஷ்பூர் பகுதியில் உள்ள சணல் ஆலைகள் பாகிஸ்தான் ராணுவம் மற்றும் அதன் ஆதரவுடன் செயல்படும் குண்டர்களின் படுகொலை கூடங்களாக மாறிவிட்டன.

"கனரக எஃகு கொதிகலன் 1971 இன் கொடூரம் மற்றும் இனப்படுகொலைக்கு சாட்சி, அதனால்தான் நாங்கள் அதை இனப்படுகொலை அருங்காட்சியகத்திற்கு கொண்டு வந்தோம். இது பாகிஸ்தானியர்களின் திறமையான காட்டுமிராண்டித்தனத்தை காட்டுகிறது" என்கிறார் மாமூன்.

இனப்படுகொலை அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள 9,000 க்கும் மேற்பட்ட கட்டுரைகளை ஒழுங்கமைப்பதில் புகழ்பெற்ற வரலாற்றுப் பேராசிரியர் மாமூன் முக்கிய பங்கு வகித்துள்ளார். மாமூனின் பங்களிப்பைப் பாராட்டி டாக்காவின் ஜகன்னாத் பல்கலைக்கழகத்தின் வரலாற்றுத் துறையில் தங்கப் பதக்கம் ஒன்று நிறுவப்பட்டுள்ளது.

1971 இனப்படுகொலையை நினைவுகூருவது எப்படி இதேபோன்ற பயங்கரங்களைத் தவிர்க்க உதவும் என்பதை வரலாற்றாசிரியர் வலியுறுத்தினார்.

"இனப்படுகொலையின் கொடூரம் என்ன என்பதை வங்கதேசத்தின் புதிய தலைமுறையினர் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இது அவர்களைச் சுற்றியுள்ள முன்னேற்றங்கள் குறித்து விழிப்புடன் இருக்க உதவும்" என்று இந்தியாடுடே.இன் நிறுவனத்திடம் 100 டன் எடையுள்ள எஃகு கொதிகலன் ஏன் அருங்காட்சியகத்திற்கு மாற்றப்பட்டது என்பதை விளக்குகிறார் முண்டாசிர் மாமூன்.

1971 இனப்படுகொலையை மற்ற நிகழ்வுகளில் செய்தது போல் மேற்குலகம் அங்கீகரிக்கவில்லை என்று மாமூன் குற்றம் சாட்டுகிறார்.

"மேற்கு நாடுகள், குறிப்பாக அமெரிக்கா, 1971 வங்காளதேச இனப்படுகொலையை அங்கீகரிக்க விரும்பவில்லை, ஏனென்றால் அவர்கள் அதில் பங்கு பெற்றவர்கள். சீனாவும் மற்ற இஸ்லாமிய நாடுகளும் கூட அமைதியாக இருந்தன. இனப்படுகொலையை எதிர்க்க வங்காளதேச மக்களுக்கு இந்தியா மட்டுமே உதவியது," என்கிறார் மாமூன்.

பங்களாதேஷின் குல்னாவில் உள்ள இனப்படுகொலை அருங்காட்சியகம் ஜெருசலேம் மற்றும் வாஷிங்டன் டிசியில் உள்ள ஹோலோகாஸ்ட் அருங்காட்சியகங்களின் வரிசையில் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் இது ஆசியாவிலேயே இரண்டாவது இடத்தில் உள்ளது.

அருங்காட்சியகத்தின் சமீபத்திய சேர்க்கையான கொதிகலன், லட்சக்கணக்கான வங்காளிகளைக் கொன்ற 1971 ஆம் ஆண்டு பாகிஸ்தான் ஆட்சியால் நிகழ்த்தப்பட்ட கொடூரங்களை பார்வையாளர்கள் பார்க்கும் மற்றும் கண்முன்நிறுத்தும் முதல் கண்காட்சியாக இருக்கும்.

பாக்கிஸ்தானிய அடக்குமுறை முந்தைய கிழக்கு பாகிஸ்தானில் ஒரு எழுச்சியைத் தூண்டியது, இது பாக்கிஸ்தானிய இராணுவத்தின் அட்டூழியங்களுடன் இணைந்து, பெரும் அகதிகள் வெளியேற்றத்திற்கு வழிவகுத்தது; ஏறக்குறைய 10 மில்லியன் மக்கள் இந்தியாவிற்கு ஓடிவந்தனர்.

இந்த நெருக்கடி பிரதமர் இந்திரா காந்தியின் கீழ் இந்தியாவை இராணுவ ரீதியாக தலையிட தூண்டியது, இது பாகிஸ்தானின் தோல்விக்கு வழிவகுத்தது மற்றும் வங்காளதேசம் ஒரு சுதந்திர நாடாக பிறந்தது.