ஒலிம்பிக் 2024: இதயங்களை எவ்வளவு காலம் வெல்வது? இரட்டை இலக்கத்தை எப்போது எட்டுவது?

1900-ம் ஆண்டு பாரிஸில் நடைபெற்ற ஒலிம்பிக் போட்டியிலிருந்து இந்திய அணி ஒலிம்பிக் போட்டியில் பங்கேற்று வருகிறது. இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்ததில் இருந்து இதுவரை 16 ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் கலந்து கொண்டாலும் இன்னும் இரட்டை இலக்கத்தை எட்ட முடியவில்லை. கடந்த முறை, டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கில் ஒரு தங்கம் உட்பட மொத்தம் ஏழு பதக்கங்களை வென்று இந்தியா தனது சிறந்த ஆட்டத்தை வெளிப்படுத்தியது. இம்முறை ஆறு பதக்கங்களை மட்டுமே எங்களால் வெல்ல முடிந்துள்ளது.

இந்த முறை ஒரு தங்கப் பதக்கம் கூட வெல்ல முடியவில்லை. நீரஜ் சோப்ரா மட்டும் வெள்ளிப் பதக்கம் வென்று நமது பெருமையைக் காப்பாற்றினார். உலகின் ஐந்தாவது பெரிய பொருளாதாரம், மிகப்பெரிய மக்கள் தொகை என்று பெருமை பேசும் இந்திய ஆட்சியாளர்கள், பதக்கப் பட்டியலில் நாம் ஏன் 69வது இடத்தில் இருக்கிறோம் என்று யோசிக்க வேண்டும். அண்டை நாடான பாகிஸ்தான் ஒரு தங்கம் வென்று 53வது இடத்தில் உள்ளது.

இந்திய விளையாட்டு வீரர்கள் மீது மத்திய அரசு ரூ.470 கோடிக்கு மேல் முதலீடு செய்தது. 117 தடகள வீரர்களைக் கொண்ட இந்திய அணியில் நாட்டிற்காக இரண்டு பதக்கங்களை வென்ற ஒரே தடகள வீராங்கனை மனு பாக்கர் ஆவார். இந்திய ஆடவர் ஹாக்கி அணியும், நீரஜும் தொடர்ந்து நிலைத்து நின்று வெண்கலம் மற்றும் வெள்ளி வென்றனர், ஆனால் மற்ற ஜாம்பவான்களால் பிரான்ஸ் தலைநகரில் நாட்டின் நம்பிக்கையை நிறைவேற்ற முடியவில்லை. 2008-ம் ஆண்டு பெய்ஜிங்கிற்குப் பிறகு முதல்முறையாக டோக்கியோவில் தங்கப் பதக்கத்தைக் காணும் இந்திய விளையாட்டு வீரர்களுக்கு இம்முறையும் தங்கம் கனவாகவே இருந்தது.

இதற்கு முக்கிய காரணம், 2008ல் இருந்து தற்போது வரை, மல்யுத்தத்தை தவிர, எந்த விளையாட்டிலும், இந்திய வீரர்களின் செயல்பாட்டில், சீரான தன்மை இருந்ததில்லை. ஆண்கள் ஹாக்கி அணி தொடர்ந்து இரண்டு ஒலிம்பிக்கில் பதக்கங்களை வென்று நமது பொற்காலத்தின் நினைவுகளை புதுப்பித்துள்ளது, ஆனால் மற்ற விளையாட்டுகளில் நாம் ஏமாற்றத்தை எதிர்கொண்டோம்.

இந்தியாவின் ஒலிம்பிக் வரலாறு

ஒலிம்பிக் வரலாற்றைப் பற்றி நாம் பேசினால், மேஜர் தயான்சந்தின் ஹாக்கி இந்திய பதக்கப் பையை தங்கத்தால் நிரப்பியது, மில்கா சிங்கும், பி.டி. உஷாவும் இதயங்களை வென்றனர், லியாண்டர் பயஸ் மற்றும் கர்ணம் மல்லேஸ்வரி ஆகியோர் பதக்கங்களை வெல்ல கற்றுக் கொடுத்தனர், அபினவ் பிந்த்ரா மற்றும் நீரஜ் மற்ற விளையாட்டுகளிலும் தங்கப் பெருமையைக் கொண்டு வந்தனர்

சீனா, அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா, ஜப்பான், கிரேட் பிரிட்டன், ஜெர்மனி போன்ற வளர்ந்த நாடுகள் மட்டுமல்ல, உஸ்பெகிஸ்தான், போரினால் பாதிக்கப்பட்ட உக்ரைன் மற்றும் வறுமையில் வாடும் ஆப்பிரிக்க நாடான கென்யா போன்ற சிறிய நாடுகளை விட இந்த விஷயத்தில் நாம் தாழ்ந்தவர்கள்.

மத்திய அரசும், மாநில அரசுகளும் சும்மா விடவில்லை. மத்திய அரசு கோடிக்கணக்கான ரூபாய் செலவழித்து ஆயத்தப் பணிகளில் ஈடுபட்டு வரும் நிலையில், பதக்கம் வென்றால் பரிசுத் தொகையான கோடிக்கணக்கான ரூபாய்க்கு கூடுதலாக நிலம் மற்றும் அரசு வேலை வழங்கப்படும் என பெரும்பாலான மாநிலங்கள் ஏற்பாடு செய்துள்ளன. காமன்வெல்த் விளையாட்டு மற்றும் ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டிகளில் பதக்கம் வெல்வது மரியாதையையும் பெரும் தொகையையும் தருகிறது.

13 விளையாட்டு வீரர்களின் பயிற்சிக்காக மத்திய அரசு தலா ரூ.1 கோடிக்கு மேல் செலவு செய்தது. விருப்பமான வெளிநாட்டு சுற்றுப்பயணங்கள் பயிற்சிக்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன. பிடித்தமான பயிற்சியாளர், பிசியோ மற்றும் துணை பணியாளர்கள் வழங்கப்பட்டனர் ஆனால் முடிவு ஏமாற்றமாக இருந்தது.

நான்கு ஒலிம்பிக்கில் விளையாடிய போதிலும், பெண் வில்வித்தை வீராங்கனை தீபிகா குமாரியால் பதக்கம் வெல்ல முடியவில்லை. மல்யுத்த வீரர் வினேஷ் போகட் 100 கிராம் அதிக எடை கொண்டதற்காக இறுதிப் போட்டியில் இருந்து தகுதி நீக்கம் செய்யப்பட்டார் மற்றும் ஆறு தடகள வீரர்கள் நான்காவது இடத்தைப் பிடித்தனர்.

பல விளையாட்டு வீரர்கள் முதல் முறையாக விளையாடுவது போல் தோற்றனர். முக்கியப் பதக்கப் போட்டியாளரான லக்ஷ்யா சென் கடைசி நேரத்தில் வழிதவறிப் போனார்.

எத்தனை காலம் தான் இதயங்களை வெல்வோம்? 2036 ஒலிம்பிக் போட்டிகளை இந்தியா நடத்த வேண்டும் என்றால், இதயங்களை வெல்வதற்கு பதிலாக பதக்கம் வெல்லும் நாடாக மாற வேண்டும்.

பாரிஸ் ஒலிம்பிக்கில் இந்தியாவின் மொத்த பதக்க எண்ணிக்கை இரட்டை எண்ணிக்கையை எட்டியிருக்கலாம், ஆனால் இந்த முறை நமது விளையாட்டு வீரர்கள் ஆறு பேர் வெண்கலத்தை தவறவிட்டனர், மேலும் தங்களின் கடந்தகால செயல்திறனை மீண்டும் செய்ய முடியவில்லை. பாரிஸில் இரண்டு பதக்கங்களை வென்ற இந்தியாவின் முதல் தடகள வீராங்கனையான மனு பாக்கரைத் தவிர, அர்ஜுன் பாபுதா மற்றும் நருகா-மகேஸ்வரி ஜோடியும் அந்தந்த துப்பாக்கிச் சூடு போட்டிகளில் வெண்கலத்தை தவறவிட்டனர்.

இவை தவிர, பாட்மிண்டனில் லக்ஷ்யா சென் மற்றும் ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வென்ற பளுதூக்கும் வீராங்கனை மீராபாய் சானுவும் சரித்திரம் படைக்க நெருங்கி வந்தாலும் நாட்டிற்காக பதக்கம் வெல்ல முடியவில்லை.

ஒவ்வொரு முறையும் இந்தியாவின் வில்வீரர்களிடம் இருந்து அதிக எதிர்பார்ப்புகளை வைத்திருக்கிறோம், ஆனால் மீண்டும் அவர்கள் நிறைய ஏமாற்றமளித்தனர். தீரஜ்-அங்கிதா ஜோடி அரையிறுதிக்கு முன்னேறியதும், பதக்கம் மீதான நம்பிக்கை அதிகரித்தது, ஆனால் அவர்களாலும் இந்த வறட்சியை போக்க முடியவில்லை.

கடந்த முறை டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கில், இந்தியா தனது சிறந்த ஆட்டத்தை வெளிப்படுத்தி ஏழு பதக்கங்களை வென்றிருந்தது, இந்த முறை இந்திய விளையாட்டு வீரர்கள் இந்த எண்ணிக்கையை இரட்டிப்பாக்குவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. இந்திய அரசு விளையாட்டு வீரர்களைத் தயார்படுத்துவதில் எந்த முயற்சியையும் விட்டுவைக்கவில்லை மற்றும் 470 கோடி ரூபாய்க்கு மேல் முதலீடு செய்தது. இந்தியாவில் இருந்து 117 விளையாட்டு வீரர்கள் போட்டியில் பங்கேற்றிருக்கலாம், ஆனால் ஐந்து பதக்கப் போட்டியாளர்கள் இருந்தனர், அவர்களின் தயாரிப்புகளுக்காக சுமார் 20 கோடி ரூபாய் செலவிடப்பட்டது. நீரஜ் தவிர, மீதமுள்ள அனைத்து விளையாட்டு வீரர்களும் ஒலிம்பிக்கில் ஏமாற்றத்தை சந்தித்துள்ளனர்.

பேட்மிண்டன் வீரர்கள் அதிகபட்சமாக 81 வெளிநாட்டு பயணங்களை மேற்கொண்டுள்ளனர். துப்பாக்கி சுடும் வீரர்களுக்கு 45 வெளிநாட்டு பயணங்களும், டென்னிஸ் வீரர்களுக்கு 31 வெளிநாட்டு பயணங்களும் கிடைத்துள்ளன. இதைத் தொடர்ந்து தடகளம் (31), டேபிள் டென்னிஸ் (28), மல்யுத்தம் (27), வில்வித்தை (24), குத்துச்சண்டை (23), படகோட்டம் (22), ஹாக்கி (18), ஜூடோ (15), நீச்சல் (11) ஆகிய பிரிவுகள் நடைபெற்றன. .