Busy Quotes In Tamil ஐ ஆம் ரொம்ப பிஸி....பிஸியோ பிஸி.... இப்படி சொல்றவங்களைக் கேட்டிருக்கீங்களா....

Busy Quotes In Tamil

"நேரம் ஒரு குறும்புக்கார சிறுவன் – கண்ணை இமைக்கும் நொடியில் காணாமல் போய்விடுவான்" என்று புன்னகையுடன் சொல்வார், பெரும் விமான ஓட்டி ஒருவர், என் கதைகளில். ஆம், நேரம்… இந்த அண்டத்தின் ஆகப்பெரும் மர்மம். ஆனாலும், அந்த மர்மத்தை வரையறைக்குள் நிறுத்தும், கண்டிப்பான எஜமானனாகவும் திகழ்கிறது காலம்.

"சும்மா இரு" - பரபரப்பின் எதிரி

அதிகாலை எழுவதில் இருந்து நள்ளிரவில் ஒரு குட்டித் தூக்கம் போடுவது வரை, ஓட்டமும் நடையுமாகத்தான் வாழ்க்கை. நிதானத்துக்கு நேரமில்லை; பொறுமை ஒரு பழங்கதை. எதையும் அடுத்த நொடி செய்து முடிக்க வேண்டுமென்ற அவசரம்... பதற்றம்... ஒருவித அமைதியின்மை...! நம்மை என்ன இப்படி ஓட வைக்கிறது?

“ஓய்வு… அதுவே ஒருவகை ஓட்டம் தான்; முன்னேற்றத்தை நோக்கிய ஓட்டம்” என்று நம்மை நம்மையே நியாயப்படுத்திக் கொள்கிறோம். அந்த நியாயத்துக்கும் ஒரு எல்லை உண்டு. நாம் செய்வது ஓட்டமா அல்லது வெற்று அலைச்சலா என்று சிந்திக்கக் கூட நேரமில்லாமல் போனதுதான் சோகம். "சும்மா இரு" என்ற அந்த நிமிடங்களை எங்கே தொலைத்துவிட்டோம்?

Busy Quotes In Tamil

வாழ்க்கை - வெறும் கடிகார முள்ளா?

சுவரில் தொங்கும் கடிகாரத்தைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்குள் விரியும் கேள்வி இதுதான் – சலிப்பேயின்றிச் சுற்றிச் சுற்றி வரும் முட்களையும், தவறாது ஒலிக்கும் மணியையும் வைத்துத்தான் வாழ்க்கையை அளவிடுவது சரியா? ஒரு நாளின் வெற்றி தோல்விகளை, அதிகம் சுற்றிய முள்ளின் வேகத்தில் நிர்ணயிப்பது நியாயமா?

மணி பார்த்தே எழுவது, நொடி பார்த்து வேலை செய்வது, நிமிடம் கணக்கிட்டு உறங்குவது… அகப்பையில் சிக்கிய குருவி போல காலத்தின் போக்கைக் கண்டு பதைபதைப்பதில் என்ன பயன்? மனமே ஒரு கடிகாரமாக மாறினால் எப்படி இருக்கும்? சீரான இடைவெளியில் மகிழ்ச்சியையும் ஆறுதலையும் அடித்துச் சொல்லும் கடிகாரமாக... தொழில்நுட்பம் எவ்வளவு வளர்ந்தாலும் இந்த மனக் கடிகாரத்தின் சக்தியை அசைக்க இயலாது.

கூட்டத்தோடு ஓடுவது அல்ல; கூட்டம் நம்மை தள்ளுவது

“உலகம் வேகமாகச் சுழல்கிறது; நாமும் இணைந்து சுழன்றாக வேண்டும்" – சொல்லப்போனால், தினம் நூறுமுறை கேள்விப்படும் வசனம்! இதில் எவ்வளவு உண்மை, எவ்வளவு ஏமாற்று? மெத்தனத்துக்கு இடமில்லை என்று போராடுவதா வாழ்க்கை? பசி அடங்கட்டும் என்று ஒரு வாய் உணவுக்கு கூட நிதானமின்றி உழைப்பது நியாயமா?

வேகத்தின் போதையை, பிணைக்கப்பட்ட பிழைப்புச் சூழலை நியாயப்படுத்தும் விதமாக பழகிவிட்டோம். தனிமையாக நின்று திரும்பிப் பார்க்க மறந்துவிடுகிறோம். இது நாம் தேர்ந்தெடுத்த ஓட்டமல்ல; இயற்கையின் கொடை என நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் மாயை. அலைகடலில் தத்தளிக்கும் மரக்கட்டை நதியின் வேகத்தில் பயணிப்பதைப் போலத்தான் வாழ்வின் இந்த விரைவு. அந்த வேகத்தில் மகிழ்வு இல்லை, அர்த்தமும் இல்லை. வெறும் பரபரப்பு மட்டுமே மிச்சம்.

கடந்தகால பரபரப்பின் வடுக்கள்

ஒவ்வொரு முறை முகம் கழுவும்போதும், கண்ணாடியில் நம் இளமைக் காலக் கீறல்கள் எட்டிப் பார்க்கின்றன. அவை உறவுகளோடு கழித்த இனிய தருணங்களை விட, ஏதோவொரு இலக்கைத் துரத்தும் பதற்றத்தில் சிக்கித் திணறிய நிமிடங்களின் தழும்புகளாகவே அதிகம் தெரிகின்றன. நிதானமிழந்து செய்யும் ஒவ்வொன்றும் பிற்காலத்தில் வருத்தமாகத்தான் மாறுகிறது. ஆனால் எதையும் நிறுத்த மனம் ஒப்பவில்லை.

ஆசையின் உந்துதலிலா... அவசியத்தின் கட்டாயத்திலா?

சிம்பிளாக வாழ்க்கை நடத்தினால் அசிங்கம் என்னும் அச்சம் இன்று பலரிடம் பரவியிருக்கிறது. ஒரு பண்டிகைக்கு புதுத்துணி வேண்டும் என்று குழந்தை அடம்பிடிப்பதை ஆடம்பர ஆசை என ஒதுக்கிவிட்டு, அத்தியாவசியமான வேலையை முடிக்கச் சொல்லி அதட்டுகிறோம். உண்மையில் அவசியமானது

புது உடையா அல்லது நிறைவாகக் கழியும் குடும்பப் பொழுதா? பிராண்டட் வாசனை திரவியமின்றி அலுவலகத்துக்குள் நுழைய முடியாத நிர்பந்தத்தை நாம்தான் நமக்கு விதித்துக் கொள்கிறோம். எது ஆசை, எது தேவை என்ற தெளிவே பலருக்கு இல்லாமல் போயுள்ளது.

Busy Quotes In Tamil

வேகத்தின் எதிரொலி – ஆரோக்கியம்

"திடீரென நின்றால் என் இதயம்கூட தடுமாறும்; அப்படி ஓட்டத்திற்குப் பழகிவிட்டது" என்ற வசனத்தை பல அலுவலகச் சூழல்களில் பார்த்திருக்கிறேன். அந்த தவிப்பு தரும் அனுபவம்தான் என் "ஆ...." நாவலின் நாயகனது திருப்புமுனைக்கும் காரணமாய் அமைந்தது. மணி பார்த்தே சாப்பிட்டதன் விளைவு ஒருநாள் சரியான நேரத்தில் சோற்றைக் காணாது ரத்த அழுத்தத்தில் ஏற்பட்ட மயக்கம். பரபரப்புக்கு விதித்த விலை உடல்நலமாய்ப் போனதே மிச்சம். நேரத்துக்கு உண்ணவும் உறங்கவும் இடம் கொடுக்காவிட்டால் அந்தக் கடனைக் கேட்டு இயற்கை மிரட்டத் தான் செய்யும்.

உறவுகளில் காணாமல் போகும் பக்கங்கள்

குழந்தையின் விளையாட்டு, துணையின் மனக்குமுறல்...இவற்றையெல்லாம் கடந்து ஓடும்போது பல உன்னதத் தருணங்கள் கண்ணில் படாமல் மறைந்து விடுகின்றன. தந்தை என்ற பெயரைக் காசோலையாக மாற்றும் படலத்தில் குழந்தைகளோடு தரையில் உருள மறந்து பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன என்பது எத்தனை வருத்தமான உண்மை? பரபரப்பின் பெயரால் குடும்பப் புத்தகத்தின் அழகிய பக்கங்களைப் புரட்டத் தவறிவிடுகிறோம். ஒருநாள் எல்லாம் முடிந்து வீட்டின் மொட்டை மாடியில் மௌனமாய் உட்கார்ந்து பார்க்கையில்... ஓயாத உழைப்பால் சேர்த்தது செங்கற்கள் மட்டுமே; நினைவுகள் சேமிக்க மறந்துவிட்டோமே என்ற ஏக்கம்தான் எஞ்சும்.

பறந்து கொண்டே இருக்கும் பட்டத்தின் நிலை

விடாமல் கயிற்றைப் பிடிக்க ஓர் ஆள் வேண்டும்; வானில் ஏறினால் மட்டுமே அது பட்டம். அந்தக் கயிறே பொறுப்பு என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதைச் சரியாக இழுத்துவிட நேரமில்லாமல் ஓடும்போது, விழுந்து சுக்குநூறாய் சிதறுவது உறவுகளோ, இலக்குகளோ, அது பட்டத்தின் தவறல்ல. பொறுப்புகளை விட பரபரப்புக்கு முக்கியத்துவம் தரும் சமூகம் நிறைந்திருக்கிறது. ஒரு விபத்தில் எல்லாம் சிதறும்போதுதான் மௌனமாக துண்டுகளைப் பொறுக்க நாம் மட்டுமே இருப்போம்.

வேர்களை மறக்கும் கிளைகள்

விதை, முளை, செடி, மரம், காய், கனி… இந்தப் படிநிலைகளில் பொறுமையுடன் செலவிடப்படும் காலம் தான் திடமான அடித்தளத்தை அமைக்கிறது. நிதானமில்லாமல் பரபரப்பின் போதையில் யாரோ போடும் உரத்திலும் கலப்படத்திலும் விரைவாய் வளர்ந்து, எளிதில் சாய்ந்துபோவதே இன்றைய நடைமுறை. இப்படி ஓடுவதால் நாளை உடைபவர்கள் நாமே; நிலைக்கப் போவது புகழோ நமது பெயரோ அல்ல... அவமானமும் ஏளனமும் மட்டுமே.

இறுதியாக...

இந்த 'பரபரப்பு' என்ற வைரஸ் பெரிய நகரங்களின் நோய் மட்டும் அல்ல; கிராமப்புறங்களும் இன்று தொற்றிக் கொண்டுவிட்டன. அலைபேசி அழைப்புகள், விதவிதமான விளம்பரங்கள், 'எல்லாம் கிடைக்கும் இணைய வர்த்தகம்'... இப்படி நவீனம் என்ற பெயரில் காட்டுத்தீயாய் பரவும் அவசர உலகம் இது. தனக்கு என்ன தேவை, வேகம் வாழ்க்கையை அழகாக்குகிறதா அல்லது அர்த்தமற்றதாக்குகிறதா என்று ஒவ்வொருவரும் உணர்ந்தாலே பரபரப்புக்கு ஓரளவேனும் அணை போடலாம். நிற்கக் கற்றுக் கொள்வோம்! நிதானத்தை ரசிப்போம்!